Relatieportret: Roos & Wouter
In de rubriek Relatieportret laten we stellen aan het woord over hun relatie. Hoe begon hun verhaal samen, welke uitdagingen komen ze onderweg tegen, en hoe houden ze het samen leuk?
Vandaag het portret van: Wouter en Roos.
Op de dag van het interview zijn Roos en Wouter precies 12,5 jaar getrouwd. Ze zijn 15 jaar samen en zijn ouders van twee meiden (8 en 6 jaar) en twee jongens (4 en 1 jaar).
Eerste indruk van elkaar:
Zij: We zaten in dezelfde klas van dezelfde opleiding. Ik dacht: ‘gewoon een leuke jongen waar ik goed mee op kan schieten’. Ik vond het heel leuk dat we gezamenlijke muziek leuk vonden en vond het gewoon ontspannen. We hadden toen allebei nog verkering, dus het was in eerste instantie gewoon vriendschap. Ik weet nog heel goed dat we een poos later, toen dat uit was, in college zaten en mijn hand dichtbij zijn hand lag, en ik me realiseerde: Ik ben verliefd op Wouter!
Hij: De eerste kennismakingsdag van de opleiding deden we een spel om je klas te leren kennen. Waarbij Roos en ik uiteindelijk als eersten van onze klas bij elkaar aan tafel kwamen te zitten. En ik weet nog dat ik dacht: ‘als er allemaal zulke leuke meiden in de klas zitten dan wordt het wel een leuk jaar’. Het was niet gelijk verliefd ofzo, maar gewoon leuk. En zo is het ook begonnen, we kregen een mooie vriendschap.
Wat zien we op de foto die jullie vasthouden:
Zij: Echte jonkies, haha. Dit is op onze trouwdag in Utrecht, waar we elkaar ook hebben leren kennen. Ontspannen, lekker veel buiten. Ik wilde geen officiële jurk maar eentje waar ik me prettig in zou voelen en goed in kon bewegen. Wouter is op deze foto echt nog een jongen, qua bouw maar ook in zijn gezicht. Dat is inmiddels wel echt veranderd, nu zie ik een man.
Onze leukste date:
Zij: We gaan graag de natuur in. Samen met een tentje 3,5 week naar Tsjechië in onze verkeringstijd bijvoorbeeld, of een weekend naar Zeeland. Met één of meerdere nachten erbij vind ik onze dates het leukst, dan heb je echt tijd voor elkaar. Toen we alleen onze meiden nog hadden, zijn we met z’n tweeën zes dagen gaan wandelen in Denemarken. Dat was heel speciaal.
Hij: In ons eerste jaar gingen we een keer in het najaar spontaan naar het strand met onze studenten ov-kaart. Het was een beetje stormachtig, waaide heel hard. Op de terugweg begon het keihard te regenen. Toen hebben wij op een parkeerplaats allebei gedanst in de regen. En toen weer zeiknat terug in de trein. Helemaal koud, dat is echt leuk om aan terug te denken. Jong en wild 🙂
Date Fail:
Zij: Juist als je de tijd voor elkaar neemt, komen er discussies omhoog. Een paar maanden geleden gingen we voor ons huwelijksjubileum uit eten. Toen hadden we eigenlijk een beetje gedoe, maar ja, we hadden dit nou eenmaal afgesproken dus gingen toch maar. Er kwam een punt dat ik moest huilen in het restaurant: ‘Dit is toch niks, zitten we hier gezellig te eten terwijl we eigenlijk nog dingen moeten uitpraten?’ We hebben toen naar elkaar uitgesproken dat er dingen spelen en besloten dat we die zouden bewaren voor een ander moment. Uiteindelijk de date een beetje afgemaakt met een zesje.
Hij: Poeh (denkt heel diep na)… Als er iets misloopt maken we er altijd wel wat van. Een klimmuur die dicht ging door corona was even balen, maar dan hebben we alsnog een harstikke leuk tijd samen. Wat wel eens gebeurt, is dat ik iets heb gepland en dat we daar dan andere verwachtingen van hebben. Ik neem wel vaker initiatief om eten te bestellen of uit eten te gaan. Daar heb ik dan verwachtingen van omdat ik het zelf gepland heb, en Roos minder. Als het dan anders loopt ben ik teleurgesteld, dat moeten we dan eerst oplossen voordat we dichter bij elkaar komen.
Hier viel ik op:
Zij: Met Wouter kan je goed praten. Hij is heel invoelend, dat sprak me aan. Ik had echt het idee dat hij goed naar me luisterde en doorvroeg. Hij had (en heeft) aandacht voor me. Als ik terugkijk denk ik dat het zeker ook fijn was dat ik mezelf en mijn issues in hem herkende, ook vanuit de rollen die we in ons gezin hadden, en dat we daar goed over konden praten.
Hij: Roos is heel eigen, beetje stoer, beetje mysterieus. Eigenlijk de hele uitstraling.
Het leukst om samen te doen:
Zij: Praten over de kinderen, haha. Het is zo fijn dat ik altijd iets over de kinderen kan vertellen en dat hij dan 100% geïnteresseerd is omdat het ook zijn kinderen zijn. En wandelen, buiten zijn, iets ondernemen.
Hij: Ik blijf het liefste thuis. Iets kijken of vrijen (zegt hij met een lach). Maar gewoon een avond lekker muziek aan, thee. Dat is voor mij dat ik even bij kom bij Roos. Een spelletje, lichamelijk contact, warmte en verbonden zijn. Of wanneer er een goed gesprek ontstaat over grote onderwerpen; dat vind ik heel leuk en is voor Roos niet zozeer vanzelfsprekend. Zij is meer van de activiteiten, zoals wandelen. Ik vind dat ook heel leuk maar het kost me ook energie.
Ons moeilijkste jaar samen:
Zij: Het eerste jaar van onze oudste zoon was heel pittig. Wouter zat slecht in zijn vel; hij had al aangegeven dat hij overliep en er speelde van alles met zijn ouders. Wouter ging zich steeds meer terugtrekken en ik ging steeds harder werken, in huis en met de kinderen. Ik voelde me alleen gelaten, en Wouter voelde zich niet gehoord en gezien. Op een bepaald punt hebben we echt naar elkaar geschreeuwd, dat was de enige keer ooit. We hebben het ver laten komen voordat we zeiden dat het niet meer ging en we elkaar weer wilden vinden.
Uiteindelijk hebben we een brief naar elkaar geschreven en voorgelezen aan elkaar. Die avond was heel intens. Wouter legde daarin zijn ziel bloot en ik ontdekte dat er nog zoveel achter zat. Hoe kom je voorbij dat punt? In ieder geval daarna goed seks hebben. Dat is altijd helpend en helend. Toen hebben we ook de afspraak gemaakt om één avond in de week voor elkaar apart te zetten. We namen dan bewust de tijd voor elkaar om de week door te nemen, samen te praten en ook te vrijen. Even weer herpakken en veel tussendoor elkaar in de ogen kijken: te voelen ‘We zijn er weer.’
Toen hebben we ook de afspraak gemaakt om één avond in de week voor elkaar apart te zetten.
– Roos
Hij: Een jaar of 5 geleden had ik een burn-out. Mijn ouders gingen uit elkaar en ik begon net aan mijn opleiding tot therapeut. Allemaal super intensief. Ik vond het niet zozeer voor ons samen moeilijk, maar het was een zware fase om doorheen te gaan omdat het met mij slecht ging. Het was wel iets wat we samen deden – en dat is ook samen worstelen. Maar daarin verloren we elkaar niet. We voelden allebei: dit hebben we te doen, ook samen. Je gaat een veranderingsproces door en daar moet die ander automatisch ook iets mee. Er is dan een spanningsveld tussen ‘ruimte maken voor elkaar’ en ‘het proces van die ander ook echt van die ander te laten zijn.’ We moesten meebewegen met elkaar; verbinden en loslaten. Dat was voor ons allebei het engste. Wij zijn van nature conflictvermijdend, en dan is het spannend om los van elkaar een eigen mening te ontwikkelen en het ook met elkaar oneens te zijn.
Dit bewonder ik in jou:
Zij: Deels nog steeds zijn rustige, aandachtige persoonlijkheid. Ik vind het ook heel aantrekkelijk dat hij iemand is van principes en heel sterk weet wat hij belangrijk vindt en doet wat hij doet. Wouter is echt een denker die analyseert en op basis daarvan een plan trekt. Ik vind hem ook heel wijs.
Hij: Een heleboel, doorzettingsvermogen sowieso. Ze pakt aan en zet door, ik ben veel makkelijker. Als het niet lukt dan probeer ik het over vier weken wel weer, ik geef sneller op.
Haar optimisme bewonder ik, die frisse moed. Zeker ook als moeder, dat is echt fijn om te zien en te weten dat de kids altijd bij haar terecht kunnen. Ze is ook trouw, soms is dat ook een valkuil. Bijvoorbeeld op werkgebied. Maar daar heeft ze recent ook iets aangegeven wat ze spannend vond, dus dat is ook moedig.
Hierin verschillen we van elkaar:
Zij: Wouter denkt dus over alles na en heeft goede ideeën. Ik doordenk wat minder en sta voor veel open. In het begin vond ik dat wel lastig en af en toe komt die oude pijn nog wel omhoog, omdat ik dan denk ‘Maar ik heb ook nog een idee’. Ik heb gaandeweg wel geleerd dat het heel handig is dat hij er al helemaal over heeft nagedacht. En ik heb moeten leren dat het ook oké is dat ik op een andere manier dingen aanpak dan hij. Wat ook een verschil is, is dat ik meer behoefte heb aan mensen om me heen en ik neem meer het voortouw in vriendschappen.
Hij: Roos is meer naar buiten gericht, ik ben meer naar binnen gericht denk ik.. Ik zoek graag de theorie op. Ik heb bij alles een idee, theorie. Als je iets vraagt aan mij dan komt er een soort kader bij mij op waar ik het dan aan ophang – ik kan het op die manier bekijken of op die manier bekijken. Roos bekijkt dingen ook op meerdere manieren, maar dan meer intuïtief en gevoelsmatig. Zij kan ook meerdere posities innemen maar dan vanuit relatie. Zo doen we ook veel. Ik heb vaak een idee, en dan vraag ik of Roos het kan regelen 😉 Zij pakt dan meer aan. Bij mij kan het bij een idee blijven, maar ik heb er wel vaak al over nagedacht. Ik heb het vaak al helemaal uitgezocht.
Advies voor jonge stel in de foto:
Zij: Je doet het goed, je hoeft niet zo hard te streven naar ‘zo zou het moeten zijn’. Enjoy wat je al hebt!
Hij: Meer ruziemaken. Dat had ons geholpen om iets meer wrijving, het schuren op te zoeken. Want ik denk dat dat helpt om meer naar elkaar toe te bewegen. Aan het begin van onze relatie hebben we wat meer om elkaar heen bewogen en waren we wat voorzichtig. Dat aftasten kost ook veel energie, wat doet dit met de ander? De confrontatie geeft ook vrijheid. Maar aan de andere kant, ik had het ook niet anders willen doen. Dit was zo ook nodig om te kunnen groeien. En dat is mooi om op terug te kijken. Mijn andere advies is dan ook: doe rustig aan. Het komt wel.