Relatieportret: Lauren & Jan Leo

In de rubriek Relatieportret laten we stellen aan het woord over hun relatie. Hoe begon hun verhaal samen, welke uitdagingen komen ze onderweg tegen, en hoe houden ze het samen leuk? Vandaag het portret van: Lauren en Jan Leo.

Jan Leo (44) en Lauren (32) leerden elkaar zo’n 6 jaar geleden kennen en zijn inmiddels 5 jaar getrouwd. Hij had al twee kids uit een eerdere relatie, en samen hebben zij een dochter. Lees mee hoe dit inspirerende stel vol voor elkaar en deze kinderen gaat.

Hoe kennen jullie elkaar?

Het is allemaal begonnen toen Julian, de oudste van Jan Leo, bij Lauren (leerkracht) in de klas kwam.

Zij:  Julian en zijn vader en moeder kwamen voor een kennismakingsgesprek (zij waren toen al uit elkaar) en toen zag ik Jan Leo lopen en dacht: ‘Wat een leuke vader! Maargoed, wel net gescheiden en ik krijg zijn zoon in de klas, dus zet dat meteen maar uit je hoofd.’ Na dat halfjaar ging hij naar een andere klas en ik heb zijn ouders eigenlijk niet veel gesproken in die periode, tot een Paasviering met de ouders op school. Jan Leo kwam binnenlopen met Julian en ik dacht: ‘Oja!’ 

Hij: Lauren zei toen: ‘Nou ik mis Julian wel heel erg.’ Toen zei ik: ‘Nou dan kom je toch een keer koffie drinken?’ Dat heeft ze dus letterlijk gedaan.

Zij: Ik had een emailadres maar dat waren de namen van de kinderen, dus die durfde ik niet te mailen, voor hetzelfde geld was dat het emailadres van zijn ex. Ik ben de volgende dag het dossier ingedoken en vond daar nog een emailadres. Daar heb ik naartoe gemaild: ‘Leuk om je weer te spreken. Ik heb nog veel foto’s van toen Julian bij mij in de klas zat, vind je het leuk om die te krijgen?’ Geen enkele reactie! Net toen ik dacht: ‘In welk gat kan ik verdwijnen, ik kan die man nooit meer onder ogen komen’ kreeg ik een mailtje terug en bleek dat het een emailadres was geweest waar hij amper naar keek. 

Hij: Toen is het heel snel gegaan, dus ik doe het met de juf van mijn zoon haha!

Wat was de eerste indruk?

Hij: Positief, leuke juf. Mooie ogen. En dan moet je het verder ook uitschakelen. Het was voor mij ook nog totaal niet het moment om in een relatie te stappen, met de scheiding nog zo vers achter de rug.  

Zij: Toen hij daadwerkelijk bij mij langs kwam weet ik nog dat ik dacht: ‘O hij is veel kleiner dan ik me had voorgesteld! Ik zie nog zo voor me hoe hij voor me stond in z’n werkkleren, een rode trui, werkschoenen open, coupe krullen ontploft want hij had de hele dag een helm op gehad.’ Ik had meteen knikkende knieën. We hadden via de app ook al wel uitgesproken dat we elkaar wel heel leuk vonden, maar je moet toch afwachten hoe dat in het echt is.
We hebben allebei al wel, op andere manieren, onze portie op ons bordje gehad, dus je merkt toch wel dat je geen 18 meer bent. Je weet wel heel goed wat je wil en niet wil. Ik was 26 en hij 38, maar het leeftijdsverschil is nooit een probleem geweest tussen ons. Oké hij had al kinderen, maar we zaten verder wel ongeveer in dezelfde levensfase. We hebben allebei hard aan onszelf gewerkt, dat maakt dat we snel onze eigen valkuilen herkennen en gewend waren om daarover te praten. Daardoor zijn we heel snel naar elkaar toegegroeid. We zijn na 1,5 jaar relatie getrouwd.

Wat zien we op de foto die jullie vasthouden?

Zij: Wij waren toen een paar dagen op Ameland waar mijn ouders op dat moment waren. Dit is na een strandwandeling in een strandtentje waar we wat gingen drinken. Mijn vader heeft deze foto gemaakt en het is geen geposeerde foto. Echt een snapshot van een spontaan moment. We waren toen twee à drie maanden samen.

Hij: Twee verliefde pubertjes, ook al waren we dat natuurlijk niet. Maar die lekker aan het genieten zijn in een strandtent. 

Jullie leukste date?

Hij: Onze vakantie op Ameland helemaal in het begin was wel heel leuk. En wat ik ook heel mooi vond, was toen we Lauren gingen introduceren aan de kinderen. Julian kende haar natuurlijk al, dus hoe ga je dat dan doen? Toen zijn we naar de dierentuin gegaan en zij stond daar te wachten en deden we voor Julian net of we haar daar tegenkwamen. 
Het is een heel ander proces als je al kinderen hebt, ik had in het begin wel (tot haar frustratie) het moet 100% goed zijn. Anders trek ik de stekker eruit, dan hoeft het niet. Want het moet matchen, meer als dat je 20 bent en het je overkomt en je nog niks meegemaakt hebt. Ik lette heel goed op alle signalen, zijn er signalen waaruit ik zou kunnen opmaken dat het niet zou kunnen. Daar kun je jezelf helemaal gek mee maken, maar ik ventileerde dat ook naar Lauren en dat is niet altijd makkelijk geweest voor haar.  

Zij: Een paar jaar geleden zijn we een middagje naar Amsterdam geweest en aansluitend naar een voorstelling van Jochem Myjer. We houden allebei van cabaret, daar heb ik heel erg van genoten.
We zijn ook twee keer in de kerstvakantie drie dagen naar Texel geweest met z‘n tweetjes. Dan is daar natuurlijk geen fluit te doen want het is winter en alles is dicht. Samen struinen over het strand, lekker eten, chillen in de hotelkamer, even niks hoeven, goed samen kunnen kletsen maar ook stil kunnen zijn samen, daar heb ik twee keer heel erg van genoten.

Jullie absolute date-fail?

Zij: We gingen op de tweede date naar de stad en toen heeft hij in de parkeergarage een betonnen paal geschampt met de auto. Hij had die auto net een paar maanden van z’n werk, dat was wel een lichte domper op de feestvreugde, zeg maar. Toen moest de date nog beginnen. In het restaurant hadden we een verrassingsmenu en toen kregen we asperges die we allebei niet lusten. Uiteindelijk hebben we het hartstikke gezellig gehad hoor, maar we kenden elkaar nog niet helemaal goed dus we hielden onszelf natuurlijk wel een beetje in. Het schiep ook wel weer een band.
Op onze eerste date, toen hij na zijn werk bij mij langs was gekomen, stonden we ’s avonds bij de snackbar patat te halen. Dat was ook heel romantisch, haha.

Hij: De eerste keer dat we samen gingen eten. We gingen naar Amersfoort en ik had een vrij nieuwe lease auto. En we moesten in zo’n betonnen parkeergarage. Waar ik sowieso een pleurishekel aan heb. Maar ik had van die achteruitrij-sensoren, dus ik dacht: Dat komt wel goed. Maar die zitten dus niet aan de zijkant.. En we hoorden het mis gaan. Daar was ik goed ziek van. Ze zei laatst nog dat ik aardig rustig bleef, maar vanbinnen was ik aardig aan de kook. De eerste deuk doet altijd het zeerst hè, haha.

En nog even als extra bonus, een goede tip 🙂 Onze afwasmachine is al anderhalf jaar kapot, we kopen geen nieuwe. Want we gaan samen afwassen, en dan heb je gewoon 10 minuten dat je met elkaar praat. Ik sluit niet uit dat er ooit weer een vaatwasser komt, maar voor nu is het winst om het zo te doen.

Jullie moeilijkste jaar samen:

Hij: Onderling hebben we die eigenlijk niet, we merken goed wanneer we elkaar even met rust moeten laten. Wanneer we even niks moeten zeggen. Maar er was een periode dat we merkten dat het niet zo goed ging met de kinderen. Zonder dat we er precies de vinger op konden leggen, wat er aan de hand was. Dat was moeilijk, vooral voor mij. Inmiddels hebben we ook geen co-ouderschap meer, de kinderen zijn fulltime bij ons. Lauren kwam toen fulltime in de moederrol en kwam er toen achter dat ze dat hartstikke goed kon. Pas toen kwam haar eigen kinderwens. Sowieso hebben de kids goud getroffen met haar.

Zij: Ik denk dat dit was toen de kinderen fulltime bij ons kwamen wonen, dat is nu drie jaar geleden. Normaal als je samen een gezin begint, heb je best wel de tijd om daar samen naartoe te leven. En de kinderen waren er natuurlijk ook wel om de week, hoor. Maar we hadden ook nog om de week onze kinderloze week. Toen ze fulltime bij ons kwamen wonen, waren we in één klap fulltime ouder. Ik heb het altijd heel leuk gevonden, maar het was wel schakelen. 

Wat ons helpt in de drukte van het gezin is ons dagelijkse afwasmoment voor de verbinding samen. En als de kinderen op bed liggen, voordat we iets anders gaan doen, lezen we samen een stukje uit een Bijbelleesplan op de app. Dat is ook wel een heel fijn moment samen. Even samen gefocust zijn op God. Dat we allebei geloven voegt wel echt wat toe voor onze relatie, vind ik.

Wat bewonder je in de ander?

Zij: Hij is ontzettend trouw. Hij gaat door het vuur voor iedereen waar hij van houdt en hij zou er alles voor doen om hen te beschermen. Maar ook zijn doorzettingsvermogen en discipline. Hij wielrent graag en stapt drie à vier keer in de week op de fiets. Hij is ook trouw in contacten. Als hij een afspraak heeft gemaakt, dan houdt hij zich eraan. En als hij een beslissing heeft genomen, dan gaat hij er voor 100% voor. Ik bewonder ook zijn kracht. Als ik kijk naar alles wat hij heeft meegemaakt, dat hij toch weer een nieuwe relatie heeft aangedurfd. Ik vind het ook gaaf om hem te zien als vader. Ik zie echt dat hij van zijn kinderen houdt en alles voor zo ver heeft. En houd gewoon van zijn krullen en zijn mooie ogen, dat bewonder ik ook, haha. Een knappe kop!

(Na afloop van het interview:) Mag ik nog iets toevoegen wat ik bewonder? Zijn sensitiviteit. Hij kan heel goed mensen aanvoelen, bijna eng hoe hij af en toe dingen kan voorspellen. Dat geeft hem ook een zachte kant. Maar hij is ook gewoon slim. Hoe hij dingen analyseert, dan denk ik: jij hebt echt wel door hoe dingen in elkaar zitten. Ik vind het leuk om zijn analyses te beluisteren, dat vind ik ook mooi in hem.

Hij: Haar rust, vooral ook naar de kinderen toe. Hoe ze dat kan managen, terwijl het niet haar ‘bloedkinderen’ zijn, hoe ze met hen omgaat. Ik denk dat dat heel vaak anders is.

Waarin verschillen jullie van elkaar?

Hij: Lauren is harmonieuzer, ik ben meer een rebel. Als mensen zeggen dat ik iets moet, gaan mijn nekharen overeind staan. Ik moet twee dingen en dat is belasting betalen en naar de wc en de rest bepaal ik. Dat is heel gechargeerd gezegd. Lau wil veel meer iedereen pleasen en tevreden stellen. Daarin verschillen wij wel van elkaar. Maar we vullen elkaar daar ook in aan, ik kan er wat teveel in doorslaan en soms is het goed om wat meer mee te bewegen. En om daar wat balans in te krijgen.

Zij: Jan Leo blijft minder hangen in dingen, als ik stress heb of ergens boos of verdrietig over ben, kan ik daar langer last van hebben. Hij is nuchterder. Hij weet dan ook precies wat hij moet doen of zeggen om mij weer te laten landen. Mijn liefdestalen zijn dingen benoemen en cadeautjes geven, en hij heeft dat niet. Hij is geen prater, in elk geval niet over zijn emoties, daar wordt hij ongemakkelijker van. Door het lezen van het boek Vijf talen van de liefde kwam ik erachter dat hij een heel andere liefdestaal spreekt. Zijn manier om te laten merken dat hij van me houdt, is dingen voor me doen. Mijn vader zegt altijd: Irriteer je niet maar verwonder je slechts. Bijvoorbeeld ook met de was. Jan Leo kan overal wasknijpers voor gebruiken, ik alleen voor dingen die ik buiten hang of in het trapgat en voor de rest gooi ik het er gewoon overheen. Kunnen we heel moeilijk over gaan doen, maar het doel: de was is droog, is hetzelfde. Ik ga niet van hem vragen om het op mijn manier te doen en hij vraagt niet van mij om het op zijn manier te doen. 

Als we ons irriteren aan wat de ander doet, kunnen we de ander ook goed met rust laten. Het is vaak snel weer goed als we wat afstand nemen en er later over praten. Als er echt iets is, weten we wel van elkaar dat het uitgesproken wordt. Doordat we ook geleerd hebben om kritisch naar onszelf te kijken, leggen we de schuld niet zo snel bij de ander. En we spreken de verwachtingen naar elkaar uit, niet er vanuit gaan dat de ander wel weet wat je verwacht want dat is gewoon niet altijd zo.

Wat is jullie advies voor het jonge stel op de foto?

Hij: Leef zo door, blijf genieten. Herinneringen maken doe je nu, dat zeggen we regelmatig tegen elkaar. 

Zij: Koester wat je hebt want het is goed. Het is goed wat we daar hebben op die foto, en het is nog steeds goed. En, het is een ontzettende dooddoener, maar: blijf elkaar bewust zien. Prima om af en toe een avond met je telefoon op de bank te hangen, maar blijf ook proberen om tijd voor elkaar vrijmaken. Ook al is het druk met drie kinderen waarvan één baby. Blijf praten en verlies elkaar niet. Niet dat dat aan de orde is, maar in het begin gaat dat meer vanzelf. Ik ben echt van mening dat het niet vanzelf gaat. Het is gewoon werken, een huwelijk. Je moet echt moeite blijven doen en investeren. Ik denk dat we daar aardig in slagen, maar het is ook belangrijk om dat te blijven doen!