Relatieportret: Femke & Thijs

In de rubriek Relatieportret laten we stellen aan het woord over hun relatie. Hoe begon hun verhaal samen, welke uitdagingen komen ze onderweg tegen, en hoe houden ze het samen leuk?
Natuurlijk ‘ontkomen’ we er niet aan om zelf ook geportretteerd te worden. Vandaag het portret van: Femke en Thijs.

Thijs (33) en Femke (32) leerden elkaar 8 jaar geleden kennen. In de 6 jaar huwelijk die volgden, werden zij samen ouders van Abe (4), Hanne (2) en Lieuwe (1). 

Eerste indruk van elkaar:

Zij: We proberen mensen altijd wijs te maken dat we elkaar ontmoetten toen we op de markt op hetzelfde moment dezelfde appel pakten, maar het echte, minder-romantische verhaal is dat we elkaar via een datingsite kennen. Ik vond hem op de foto heel knap, hij maakte me direct in het eerste berichtje al aan het lachen en het gesprek ging heel erg vanzelf. Dat was online zo, maar ook onze eerste ontmoeting was heel ontspannen. Ik had de neiging om ‘t bij tweede dates ineens benauwd te krijgen, dus ik weet nog dat ik tijdens die eerste date mezelf op het toilet in de spiegel streng in de ogen heb gekeken en heb gezegd: ‘Fem, dit moment moet je niet vergeten, deze is écht heel leuk!’

Hij: Een welbespraakte vrouw, die zich goed wist te verwoorden. Mooie, leuke en interessante hersenspinsels, waarvan ik het leuk vond om erop in te haken. Fijne sparringpartner én een mooie vrouw om naar te kijken!

Wat zien we op de foto die jullie vasthouden:

Hij: Een jong stel dat graag getrouwd door het leven wil gaan. We wisten nog niet heel concreet hoe het zou zijn om getrouwd te zijn, om thuis te komen bij elkaar, rollen te verdelen. Ik zie een bepaalde adoratie in twee richtingen; we vonden (en vinden, gelukkig) elkaar echt heel erg leuk en genoten enorm van de dag.

Onze leukste date:

Zij: Toen we net een relatie hadden, heb ik Thijs voor zijn verjaardag een paar enveloppen gegeven. Hij kreeg een datum en een tijd waarop hij de eerste envelop mocht openen en daar zat een treinkaartje in (die had je toen nog, haha). Hij stapte op de trein naar Deventer, waar ik hem via een mooie route door het centrum loodste door middel van aanwijzingen, met zijn favoriete drankje in zijn hand. We ontmoetten elkaar op een mooi plekje, hij puzzelde het exotische restaurant bij elkaar waar we gingen eten, en we eindigden op een compleet random plek in een gehuchtje verderop bij een voorstelling van één van zijn favoriete cabaretiers. De voorpret van deze verrassing uitstippelen met hem in mijn gedachten, was bijna even leuk als de uitvoering!

Hij: Ik moet denken aan één van onze eerste dates. We zijn toen naar de dijk gereden en hebben daar een stukje gewandeld. We streken neer op een bankje en hebben heel ontspannen gesproken over grote en kleine dingen. Terugdenkend komt het gevoel in mij op dat we ‘de wereld wel aan konden’. Ik lag op het bankje, we groetten passanten en ik frummelde wat met haar haar. We stonden in contact en het was ontspannen en goed. Niet een uitzonderlijke of misschien bijzondere date, maar wel één die me goed is bijgebleven.

Date Fail:

Zij: Echte hele harde fails hebben we niet meegemaakt volgens mij. Of misschien die keer dat we, op date nummer zoveel, er zo naar uit hadden gezien om elkaar te spreken en elkaar beter te leren kennen. Hij had er zelfs de halve finale van het WK voor geskipt! We streken neer in een café en gingen op in het gesprek. Totdat bleek dat op groot scherm in dat café de wedstrijd Brazilië-Duitsland werd vertoond waar niet één keer de tent werd afgebroken toen er gescoord werd, maar wel zeven (!) keer. We gingen stug door met ons gesprek, maar ik kan niet garanderen dat ik alles heb meegekregen wat hij me die avond heeft verteld…

Hij: 8 juli 2014. Date 2, in een café in Zwolle. Ik zat op de praatstoel, we hadden het gezellig, maar er was ook die legendarische halve finale op het WK voetbal, Brazilië tegen Duitsland. Ik heb mijn verhaal, wat nogal warrig kon zijn, meerdere malen onderbroken omdat Brazilië een gigantische pak slaag kreeg. En die arme Femke moest keer op keer de draad weer oppakken en alle zijsporen verbinden aan het hoofdpad. Gelukkig, dat begrijp je, ben ik vergeven en kwam er een vervolgdate!

Hier viel ik op:

Zij: Zijn oprechte belangstelling, zijn vriendelijke ogen. Ik vond (vind!) hem heel oprecht, en hij bekeek mensen en situaties van de zonnigste kant. Ik vind het soms moeilijk om die kant te zien, maar hij wist me daar moeiteloos in mee te nemen. Zonder naïef te zijn uitgaan van de beste intenties van de ander. Daar word je dus een heel prettig mens van. En hij vindt het leuk om mensen een beetje uit balans te tikken door grapjes te maken die ze niet zien aankomen. Een soort lichtheid, speelsheid, dat maakt het leven leuker, vind ik.

Hij: Ik vind Femke slim. De manier van dingen kunnen overdenken, patronen zien, thema’s die langskomen in haar hoofd, dat vond ik wel fascinerend. Ze kan goed luisteren en weet wat ze wil. Ik vond haar geloof mooi, en de zoektocht hierin. Femke is ook een prachtige verschijning met mooie blauwe kijkers. De lach die ik bij tijd en wijlen op haar gezicht wist te krijgen, was ook goud waard. Er zit oprechte waardering in. 

Hij heeft een soort lichtheid die het leven leuker maakt.

Femke

Het leukst om samen te doen:

Zij: Samen een nachtje of twee naar een onbekende stad. Door de straatjes slenteren, alle tijd voor een spelletje in een café of uitgebreid uit eten. Dat vind ik ultiem genieten. 

Hij: Kringlopen bezoeken om pareltjes op te snorkelen. Als het kan spontaan in de auto stappen om in een kringloopwinkel ieder naar eigen artikelen op zoek te gaan. We zijn ook goed in naar cafeetjes gaan met z’n tweeën en dan lekker kletsen (en/) of een leuk spel spelen. Zolang het niet een spel is waarbij je elkaar in de weg moet zitten, gaan we goed!

Ons moeilijkste jaar samen:

Zij: Ik vind de fase waar we nu in zitten intens voor onze relatie. Van alleen geliefden werden we in een paar jaar tijd samen ouders van drie kinderen. Toen ik onverwacht zwanger bleek van de derde, was de middelste nog geen jaar en hun oudste broer 2,5. Ik had het tijdens die zwangerschap mentaal pittig, maar had ook veel last van bekkeninstabiliteit en vermoeidheid. Ik had gewoon genoeg aan mijzelf en heb daardoor behoorlijk op Thijs geleund voor wat betreft de zorg voor de jongens en het huishouden. Afgelopen november hebben we voor de derde keer in relatief korte tijd zo’n eerste levensjaar weer afgerond, en het voelt alsof er eindelijk weer wat ademruimte komt. Maar het slaapgebrek is er nog onverminderd, de momenten samen zijn nog steeds zeer schaars, de taakverdeling in huis is nog steeds wat scheef en een verwijt is nog altijd zoveel makkelijker gemaakt dan een compliment. We moeten echt op blijven letten om elkaars diepere laag te blijven zien, en bewust tijd vrijmaken om elkaar te spreken.

Hij: Ik weet niet, en dat is niet zwaarmoedig of negatief bedoeld, of er één jaar bestempeld kan worden met dit predicaat. Ik denk dat ik zelf in het eerste jaar heel erg veel heb geleerd. Het is een jaar geweest waarin we elkaar verder aan het ontdekken waren, maar er ook achter kwamen dat we eigen patronen hadden waar de ander niet zo veel mee kon. Dat schuurde regelmatig en dat moest ook besproken worden. Bah, dat was ik niet gewend. Ik kon wel praten, maar was niet echt in staat om mijn gevoel te kunnen benoemen. Dat heb ik gaandeweg wel geleerd, maar het heeft de nodige moeite gekost. 

Dit bewonder ik in jou:

Zij: Zijn verantwoordelijkheidsgevoel en loyaliteit naar anderen toe. Thijs is ook heel trouw in vriendschappen; hij heeft vrienden die hij al bijna zijn leven lang kent en met wie hij echt alles kan bespreken, dat vind ik mooi. Hij heeft ook altijd goede tips met dingen die ik kan zeggen als ik vastloop in een berichtje naar iemand of een moeilijk gesprek in ga, ik vind hem heel sterk in dat sociale. Ik vind Thijs sowieso heel sterk, hij kan veel aan: ik kan echt steunen op hem. Dat heeft ook een keerzijde, dat iedereen maar vraagt en leunt en verwacht dat hij er wel lachend doorheen fietst. Grenzen aangeven terwijl je je zo verantwoordelijk voelt, blijft een ding.

Hij: Haar bedachtzaamheid. Bij vragen komt er een weloverwogen antwoord, vaak genuanceerd of met een mooie diepere laag of grap. Ze heeft ook enorm oog voor detail en is creatief, ook met de kinderen. Haar luisterende oor, wanneer ik mijn ei kwijt moet. En dat gebeurt regelmatig! Ze is er dan voor me, ze vraagt door en ziet me. En Femke laat zich raken, ze is begaan met de wereld en de mensen om haar heen. En ik bewonder haar moederschap. Ze heeft een groot hart voor onze kinderen en staat echt voor ze klaar.

Hierin verschillen we van elkaar:

Zij: Thijs laadt op van contact met anderen, ik vind dat vaak ook leuk maar heb daarnaast een veel grotere behoefte aan alleen-tijd. Afstand nemen, mijn gedachten in alle rust ergens over laten gaan, wat schrijven. Hij vindt het soms echt jammer dat ik even niet met die of die af wil spreken.

Hij: Ik kan snel iets eruit flappen, waarna ik Femke een andere opmerking of nuancering hoor maken, waar ik het eigenlijk nog meer mee eens ben, dan met de woorden die ik daarvoor had uitgesproken.  

Advies voor jonge stel in de foto:

Zij: Buckle up, je hebt geen idee van de rollercoaster waar je in stapt, haha. En dat geeft ook niet. Maar blijf onderweg op opzij kijken naar degene naast je in het karretje, wiens hand je altijd vast kan houden. En laat je door niets ervan weerhouden om van je te laten horen als jullie over de kop gaan of je verrast wordt door een onverwachte bocht. Gooi het er maar gewoon uit!

Hij: Houd die blik vast. En elkaar.